“मेरी आमाको लुगाको गन्ध” सबैभन्दा कठिन भाग भएको छ, 35 वर्षीया जिभले भनिन्, जब स्वयंसेवकहरूले टिभी, माइक्रोवेभ र तकियाहरू उनको घरबाट बाहिर फालेका थिए। ऊ पनि बेरीमा, अर्कै छिमेकमा बस्थे। त्यो दिन उग्रवादीहरू उहाँको ढोकामा आए तर भित्र पस्न नसकेपछि छाडे। उहाँ अहिले तेल अवीभमा बस्नु भएको छ, भविष्यमा के हुन्छ अनिश्चित छ।

हमासको आक्रमणले किबुटज्निकहरूलाई अनौठो र भयानक गोधूलीमा धकेल्छ

जिभले आफ्नो गोपनीयताको रक्षा गर्न आफ्नो पहिलो नामबाट मात्र चिनिन्छ भन्ने शर्तमा वाशिंगटन पोस्टसँग कुरा गरे।

गाजा तर्फ चलेका मूभरहरू र इजरायली तोपहरूको बूमहरू बाहेक, यो सानो समुदायमा अन्त्येष्टिको शान्तता बसेको छ, जसको नाम अक्टोबर 7 को विनाशको पर्यायवाची भएको छ। जबकि मुट्ठीभर मानिसहरू बेरीमा फर्किएका छन्, अधिकांश बाँचेकाहरूले होटलहरूमा शरण खोजेका छन्, केवल सामानहरू लिनको लागि।

कुनै समय करिब १,००० मानिस बस्ने रमणीय किबुट्ज भग्नावशेषको स्मारक बनेको छ। धेरै जसो भवनहरू – 350 मध्ये लगभग 200 – आक्रमणमा क्षतिग्रस्त भएका थिए, गोली प्वालहरूले भरिएका थिए वा आतङ्ककारीहरूले अझै भित्रका बासिन्दाहरूको घरहरूमा आगजनी गर्दा आगोले कालो भएका थिए। गुलाबी ट्राइसायकलले धुलो जम्मा गर्छ। घरपछाडिको बास्केटबल हुप माथि उल्टिएको छ, यसको जाल गाईएको छ।

हमासले दक्षिणी इजरायलबाट कब्जामा लिएका २४० भन्दा बढी बन्धकहरूमध्ये झन्डै ३० जना बेरीबाट लगिएका थिए। एक जना ओफिर एङ्गेल थिए, जो बुधबार बाँचेका र अन्य बन्धकहरूका परिवारका सदस्यहरूसँग गाजामा अझै पनि बन्दी रहेकाहरूको दुर्दशामा ध्यानाकर्षण गराउन फर्केका थिए।

“उनीहरूले मलाई कालो कारमा लगे,” एङ्गेलले भने, जो बन्दीबाट १८ वर्ष पुगेका थिए। “मलाई अन्तिम कुरा सम्झना छ कि मेरो प्रेमिका युभलले ‘म तिमीलाई माया गर्छु’ भन्यो।

उनले पूर्ण अन्धकारमा एक ठाउँबाट अर्को ठाउँमा सारिएको सम्झना गरे, “हाम्रो चारैतिर ननस्टप बूमहरू संग।”

“हरेक पल बन्धकहरू त्यहाँ खतरा छ,” उनले भने।

नोभेम्बरमा लडाइँमा रोकिँदा रिहा भएका ११० महिला र बालबालिकामध्ये एन्जेल पनि थिए। तर गाजामा अझै १०० भन्दा बढी बन्धकहरू छन्। गत हप्ता, तीन थिए गल्तीले मारिएको हो इजरायली सिपाहीहरूले शर्टलेस र सेतो झण्डा बोकेर बाहिर निस्कँदा, अधिकारीहरूले सेनाको आचार नियमहरू उल्लङ्घन गरेको एक विनाशकारी त्रुटि हो।

यो लडाईमा चोट लागेको इजरायली किबुट्जमा शवहरू अझै फेला परेका छन्

घटनाले बाट नयाँ कलहरू निम्त्यायो बन्धक परिवारहरू बाँकी बन्दीहरूको रिहाई सुरक्षित गर्न थप गर्नको लागि।

“म हाम्रा नेताहरूको आँखामा हेर्छु र बिन्ती गर्छु। मानव जीवनको लागि धेरै ठूलो मूल्य छैन, “राज माटोलोनले भने, जसका भान्जा र भाउजु आक्रमणमा मारिएका थिए। “जलेको घरको दृश्यलाई कथाको अन्त्य नहोस्।”

प्रधानमन्त्री बेन्जामिन नेतान्याहुले मंगलबार केही बन्धक परिवारसँग भेट गरे। “उनीहरूलाई उद्धार गर्नु सर्वोच्च मिशन हो,” उनले उनीहरूलाई भने, प्रधानमन्त्रीको कार्यालयबाट जारी विज्ञप्ति अनुसार। उनले थपे कि उनले इजरायलको मोसाद खुफिया एजेन्सीका निर्देशक डेभिड बर्नियालाई दुई पटक युरोपमा प्रक्रिया अगाडि बढाउन प्रयास गरेका थिए।

बन्धक संकटमा मुख्य अमेरिकी वार्ताकार सीआईए निर्देशक विलियम जे बर्न्स, भेटियो बार्निया र कतारका प्रधानमन्त्रीसँग सोमबार वार्सामा नयाँ सम्झौताको ब्रोकर गर्ने उनको पछिल्लो प्रयासमा।

“यस बिन्दुमा कुनै अपेक्षा छैन, तर हामी यसलाई जोड दिइरहेका छौं,” राष्ट्रपति बिडेनले बुधबार मिलवाकीमा पत्रकारहरूलाई भने।

गाजा स्वास्थ्य मन्त्रालयका अनुसार हालको लागि, लडाई जारी छ जसले लगभग २०,००० प्यालेस्टाइनीहरूलाई मारेको छ।

२३ वर्षीया एला बेन अमी अझै पनि आफ्ना बुबा ओहाद फर्किने प्रतीक्षामा छिन्। बेरीमा आफ्नो आमाबुवाको घर बाहिर उभिएर, उनले आफूलाई फिर्ता ल्याउने कुनै पनि सम्झौता स्वीकार गर्ने बताइन्।

“यदि यो युद्धविराम, एक विनिमय हुनेछ, मलाई अब वास्ता छैन। मलाई उसलाई फिर्ता चाहिन्छ, “उनले भनिन्।

उनको आमालाई पजको समयमा हमासले रिहा गरेको थियो। तर उनी आफ्नो लामो समयको साथी बिना हराएकी छिन्, बेन अमीले भने: “उनीहरू सधैं सँगै छन्।”

यद्यपि बन्धकहरूको भाग्यले राष्ट्रलाई मोहित बनाएको छ, राजनीतिक स्पेक्ट्रममा इजरायलीहरू पनि हमासलाई नष्ट भएको हेर्न चाहन्छन्, उनीहरूले फेरि सुरक्षित महसुस गर्न सक्ने एक मात्र तरिका हो। नेतन्याहु र सैन्य नेताहरूले चेतावनी दिएका छन् कि बढ्दो अन्तर्राष्ट्रिय दबाबको बाबजुद यो लामो, पीस अभियान हुनेछ।

“यदि हमास अझै यहाँ छ भने, म यहाँ कहिल्यै फर्केर आउनेछैन,” जिभले भने।

इजरायलले हमासलाई नष्ट गर्ने वाचा गरेको छ। तैपनि समूह धेरै हदसम्म अक्षुण्ण छ।

थोरै संख्यामा बीरीका बासिन्दा फर्किन थालेका छन् ।

शाइ हेगीले नजिकै बस्ने आफ्ना आमाबुबा बिना आफ्नो सानो अपार्टमेन्टमा फर्कने निर्णय गरे र उनीसँग सामेल हुन अस्वीकार गरे। उनी त्यहाँ अक्टोबर ७ मा लुकेका थिए, नजिकैका लडाकुहरू सुनेका थिए र आफ्नो बुबालाई टेक्स्ट म्यासेज पठाए, उनी बस्ने कि भाग्ने प्रयास गर्ने भनेर सोधे। उसको बुवाले जवाफ दिनुभयो कि मलाई थाहा छैन।

Hegyi रह्यो – र बाँचे।

“म यहाँ सुरक्षित महसुस गर्छु किनभने म गूंगा र जवान छु,” उनले ठट्टा गरे, सुनसान गल्लीहरू हुँदै पिरोजा साइकल चलाउँदै। 19 वर्षीयाले भने कि उनको अपार्टमेन्ट एक मात्र ठाउँ हो जुन घर जस्तो लाग्छ। उसले आफ्नो दिनहरू सोफामा, बियर पिउने र भिडियो गेमहरू खेल्ने सबैभन्दा रमाइलो गर्छ। ऊ लग जस्तै सुत्छ, उसले थप्यो, त्यसैले तोपखानेले उसलाई परेशान गर्दैन।

१० वा २० जना बासिन्दाहरू स्थायी रूपमा फर्किसकेका हेगीको अनुमान छ। अरूले पनि पछ्याउनेछन् भन्ने उहाँको आशा छ।

“यहाँका मानिसहरू गएका छन्। सबैभन्दा धेरै दुख त त्यही हो।”