जोन बोयसले संसदमा सह-आधिकारिक भाषाहरूको प्रयोगमा केन्द्रित रहेको स्पेनिस संस्कृति युद्धको पछिल्लो चरणको रिपोर्ट गर्छ।
स्पेनको बढ्दो ध्रुवीकृत राजनीतिक वातावरणमा यस्तो देखिन्छ कि हरेक असहमति अनिवार्य रूपमा राष्ट्रको कहिल्यै अन्त्य नहुने सांस्कृतिक युद्धहरूको लागि चारा बन्न सक्छ।
यो महिना कार्यवाहक समाजवादी सरकारको राष्ट्रिय संसदमा देशको सह-दक्ष भाषाहरूको प्रयोगलाई सुविधा दिने निर्णय हो, यो कदमले दक्षिणपन्थी पपुलर पार्टीले बहिष्कार गरेको छ र अति दक्षिणपन्थी भोक्स पार्टीले पूर्ण रूपमा वाकआउट गरेको छ। ।
स्पेनी क्षेत्रहरूमा भाषिक अभिव्यक्तिको मुद्दा लामो समयदेखि संवेदनशील रहेको छ, जसको जरा फ्रान्को युगमा दृढतापूर्वक रोपिएको छ। तानाशाहीको सबैभन्दा विवादास्पद र घृणित नीतिहरू मध्ये एक सार्वजनिक क्षेत्रबाट क्यास्टिलियन बाहेक सबै भाषाहरू प्रतिबन्धित थियो।
यो एक केन्द्रीकृत एकात्मक राज्यको फ्रान्कोको दृष्टिकोण अनुरूप सांस्कृतिक विविधतालाई दबाउन र यसको साथमा राजनीतिक असहमतिलाई दबाउनको लागि एक उपाय थियो। सन् १९७० को दशकमा प्रजातन्त्रको संक्रमणकालमा र संघीय शासन प्रणालीको स्थापना हुँदा, स्वतन्त्र रूपमा आफ्नो रोजेको भाषामा बोल्ने र अन्तरक्रिया गर्ने अधिकार लोकतान्त्रिक समाधानको अभिन्न अंग थियो। त्यसपछिका दशकहरूमा क्षेत्रीय सरकारहरू, विशेष गरी वामपन्थीहरूले, दमनमा परेका क्षेत्रीय भाषाहरूलाई पुनरुत्थान गर्न र तिनीहरूलाई नागरिकहरूको दैनिक जीवनमा पुन: एकीकरण गर्न आफ्नो स्वायत्त शक्ति र वित्तीय स्रोतहरू प्रयोग गरेका छन्, विभिन्न स्तरहरूमा सफलताका साथ।
केन्द्रीय सरकारको संयोजनमा, क्याटालान, ग्यालिसियन, बास्क र भ्यालेन्सियन सहित धेरै क्षेत्रीय भाषाहरूले सह-आधिकारिक भाषाहरूको स्थिति प्राप्त गरे, प्रभावमा उनीहरूका स्वायत्त समुदायहरूमा क्यास्टिलियनसँग समान हैसियत प्राप्त गर्दै।
प्रादेशिक संसदमा सह-आधिकारिक भाषाको प्रयोग सामान्य भए पनि राष्ट्रिय संसदमा उनीहरुको रोजगारीलाई अव्यावहारिक र काम गर्न नसकिने भन्दै नियमित रूपमा खारेज गरिएको छ। यद्यपि, दुई घटनाहरू यस सन्दर्भमा खेल परिवर्तनकर्ता साबित भएका छन्।
सरल, व्यावहारिक स्तरमा, स्वचालित अनुवादको वरिपरि प्राविधिक विकासले संसदमा बहुभाषिकताको परिचयलाई कम जटिल र कठिन कार्य बनाएको छ। अझ महत्त्वपूर्ण दोस्रो परिवर्तन हो, र त्यो विवादको जड हो जसमा पक्षहरू अहिले मुछिएका छन्; राष्ट्रिय स्तरमा किंग मेकरका रूपमा क्षेत्रीय पृथकतावादी पार्टीहरूको उदय।
सरकार गठनलाई लिएर कार्यवाहक प्रशासन र क्षेत्रीय पृथकतावादीहरू बीचको नाजुक र कठिन वार्ताको बीचमा यो उपाय ल्याइएको संयोग होइन।
प्रधानमन्त्री पेड्रो सान्चेजका लागि संसदमा सह-आधिकारिक भाषाहरूको प्रयोग पूरा गर्नको लागि अपेक्षाकृत सजिलो माग हो, र वार्ताहरू आममाफी र जनमत संग्रह जस्ता धेरै कठिन मुद्दाहरूमा अघि बढ्नु अघि विश्वास निर्माणको एक उपयोगी उपायको रूपमा काम गर्दछ।
गत महिना संसदको सभामुख चयन गर्ने मतदानको रूपमा, यो विपक्षी नेता अल्बर्टो फेइजुको सम्भावित असफल लगानी भोटको दौडमा PSOE को लागि बलको अर्को प्रदर्शन हो, जसले सान्चेज एक मात्र उम्मेद्वार हो भनेर प्रमाणित गर्दछ। संसदीय बहुमत।
दक्षिणपन्थी विपक्षी दलहरूका लागि, बहुभाषिकताको कदम भाषा अधिकार भन्दा धेरै बढी हो, र यसले स्पेनी राज्यको एकता र राष्ट्रिय भाषाको रूपमा क्यास्टिलियनको प्रधानतालाई अर्को चुनौती प्रतिनिधित्व गर्दछ।
तिनीहरूको कठिनाइ यो छ कि क्षेत्रीय प्रतिनिधिहरूको भाषाहरूमा बोल्ने अधिकारलाई स्वीकार गर्न अस्वीकार गर्नु भनेको उनीहरूको जस्तै क्यास्टिलियन PP र भोक्सको लागि हो, सानो र संकीर्ण विचारको रूपमा आउँछ। यसले पीपीलाई भोक्सको असहज कम्पनीमा पनि राख्छ, जसको बारेमा धेरै जसो स्पेनियार्डहरूले लामो समयदेखि आफ्नो मन बनाएका विषयहरूमा सांस्कृतिक युद्धहरू पुन: सुरु गर्ने प्रयास गर्दैछन्। भाषिक अभिव्यक्तिको स्वतन्त्रताले समान विवाह र गर्भपतनको रूपमा उस्तै ठूलो समर्थन प्राप्त गर्दछ, र यी मुद्दाहरूलाई पुन: हेर्ने दक्षिणपन्थी प्रयासहरू मतदाताहरूसँग धेरै राम्रोसँग तल जान सक्दैनन्।
धेरै राजनीतिक टिप्पणीकारहरूले भोक्सबाट आफूलाई टाढा राख्न PP को असफलता र क्षेत्रीय सरकारहरू गठनमा समर्थनको बदलामा एकदम सही एजेन्डा स्वीकार गर्न इच्छुक भएको धारणा राखेका छन्, जुन जुलाईको आम चुनावमा बहुमतबाट कम भएको देखियो। ।
संसदमा सह-आधिकारिक भाषाको भविष्य अनिश्चित भए पनि अबको चार वर्ष नभई कम्तीमा चार महिनासम्म भने यो सामान्य हुनेछ । कुनै पनि हालतमा, अन्तिम उन्मूलन कुनै पनि भविष्यको दक्षिणपन्थी प्रशासनको लागि कठिन सम्भावना हुनेछ।
संसारभरका धेरै सरकारहरूले आफ्नो लागतमा सिकेका छन्, नयाँ अधिकारको सिर्जनालाई रोक्नु प्रायः विद्यमान अधिकार हटाउनु भन्दा सजिलो सम्भावना हो।