७६ वर्षीय ब्रिटिश-अमेरिकी लेखक अगस्त २०२२ मा स्टेजमा थिए

लन्डन:

मुम्बईमा जन्मेका बुकर पुरस्कार विजेता लेखक सलमान रुस्दीले सन् २०२२ मा न्यूयोर्कमा एक स्टेजमा आफूमाथि चक्कुले आक्रमण गरेको क्षणको बारेमा विस्तृत रूपमा बोलेका छन्। उनले आफ्नो देब्रे आँखाले अनुहारमा झुण्डिएकाले आफू मर्दैछु भन्ने लागेको बताए। “नरम उमालेको अण्डा जस्तै”।

७६ वर्षीय ब्रिटिश-अमेरिकी लेखक अगस्ट २०२२ मा मञ्चमा थिए जब उनलाई हत्या प्रयासको आरोपमा जेलमा रहेका अभियुक्त हादी माटरले १२ पटक छुरा प्रहार गरे।

यस हप्ताको ‘नाइफ: मेडिटेसन आफ्टर एन एटेम्टेड मर्डर’ मा भएको आक्रमणको विस्तृत विवरण सार्वजनिक गर्नु अघि बीबीसीसँगको अन्तर्वार्तामा लेखकले स्वीकार गरे कि आँखा गुमाउनु भनेको “मलाई हरेक दिन विचलित गर्ने” कुरा हो र त्यो संस्मरण। के भयो विरुद्ध लड्ने उनको तरिका थियो।

“मलाई साँच्चै लाग्यो कि उसले मलाई धेरै जोरले मुक्का हानेको छ। मलाई थाहा थिएन कि यो उसको हातमा चक्कु थियो, र त्यसपछि मैले रगत देखे, र मलाई थाहा भयो कि त्यहाँ हतियार थियो,” रुस्दीले आक्रमणको क्षणलाई स्मरण गर्दै भने। चौताउवा संस्था।

“मलाई लाग्छ कि उसले सबै कुरामा जथाभावी रूपमा कुटिरहेको थियो। त्यसैले, मेरो घाँटीमा एक धेरै ठूलो स्ल्याश थियो र मेरो धड़को बीचमा र छेउमा दुईवटा छुराको घाउ थियो, र त्यसपछि मेरो आँखामा घाउ थियो, जुन थियो। यो एकदम गहिरो देखिन्थ्यो, मेरो मतलब, यो धेरै फैलिएको थियो, र यो मेरो अनुहारबाट बाहिर झुन्डिएको थियो, मेरो गालामा नरम उमालेको अण्डा जस्तै, र म अन्धो छु।

“मलाई सम्झना छ कि म मर्दैछु। सौभाग्य देखि, म गलत थिए,” उनले भने।

रुस्दीले आफ्नो आक्रमणकारी कसरी “सिँढी चढ्दै” आए र २७ सेकेन्डसम्म चलेको आक्रमणमा १२ पटक छुरा प्रहार गरेको बताए।

“मैले उनीसँग लड्न सकिनँ। म उनीबाट भाग्न सक्दिनथें,” उनले बीबीसीलाई भने।

ऊ भुइँमा खस्यो, जहाँ उहाँलाई हेलिकप्टरबाट अस्पताल पुर्‍याउनु अघि र त्यहाँ छ हप्ता बिताउनु अघि उहाँ चारैतिर “रगतको एक शानदार मात्रा” राख्नुभयो।

सन् १९८८ मा विवादास्पद ‘द सैटानिक भर्सेस’ को प्रकाशनपछि इरानी नेता अयातोल्लाह खोमेनीले आफ्नो विरुद्धमा फतवा जारी गरेपछि रुस्दीले आफ्नो ज्यानलाई खतरामा पारेपछि धेरै वर्ष लुकेर बसेका थिए।

न्यु योर्कमा आधारित उपन्यासकार, दिवंगत महारानी एलिजाबेथ द्वितीय द्वारा साहित्य सेवाको लागि नाइट, स्वीकार गरे कि उनले एक दिन “दर्शकहरूबाट बाहिर हाम फाल्ने” सोचेका थिए।

“स्पष्ट रूपमा, यो मेरो दिमागलाई पार नगर्नु बेतुका हुने थियो,” उनले स्वीकार गरे।

आक्रमणबाट रुस्दीको कलेजो र हातमा क्षति पुगेको छ भने दाहिने आँखाको नसा भाँचिएको छ । सिँढीबाट ओर्लँदा, सडक पार गर्दा वा गिलासमा पानी हाल्दा पनि आफूले बढी ख्याल गर्नुपर्ने उनको भनाइ छ। तर मस्तिष्कको क्षति हुन नसकेकोमा उनी आफूलाई भाग्यमानी ठान्छन् ।

“यसको मतलब म वास्तवमा अझै पनि आफैं बन्न सक्षम थिएँ,” उनले साझा गरे, उनले थपे कि उनको नयाँ पुस्तक डरलाग्दो वर्णन गर्ने, जुन औपचारिक रूपमा मंगलबार रिलीज हुन्छ, “मेरो जीवन बचाउने पुरुष र महिला” लाई समर्पित छ।

‘चाकू’ मा, लेखकले आफ्नो आक्रमणकारीसँग काल्पनिक कुराकानी गरेका छन्: “अमेरिकामा, धेरै मानिसहरू इमानदार भएको नाटक गर्छन्, तर तिनीहरू मास्क लगाउँछन् र झूट बोल्छन्। र के यो सबैलाई मार्ने कारण हुनेछ?” उनले अभियुक्तलाई कहिल्यै भेटेका छैनन्, तर यो वर्षको अन्त्यमा मुद्दा चल्दा अदालतमा उनीसँग आमनेसामने हुने सम्भावना छ।

उनी सम्झन्छन्, जब उनी रगतको पोखरीमा लडिरहेका थिए, उनले आफूलाई आफ्नो व्यक्तिगत सामानको बारेमा “मूर्खतापूर्वक सोच” पाए, जसमा उनको राल्फ लरेन सूट बिग्रँदै गएको थियो र उनको घरको साँचो र क्रेडिट कार्डहरू उनको खल्तीबाट खसेको थियो।

“त्यतिबेला, पक्कै पनि, यो हास्यास्पद छ। तर पछाडि हेर्दा, यसले मलाई के भन्छ, के त्यहाँ ममा केहि थियो जुन मर्ने इरादा थिएन। त्यहाँ ममा केहि थियो जसले यसो भन्दै थियो, ‘म जाँदैछु। ती घर साँचोहरू चाहिन्छ, र मलाई ती क्रेडिट कार्डहरू चाहिन्छ। उनले थपे कि यो “बाँच्ने प्रवृत्ति” हो जसले उसलाई यसो भन्दै थियो: “तिमी बाँच्न जाँदैछौ। बाँच। बाँच।” आक्रमण पछि, रुस्दीले विश्वभर अभिव्यक्ति स्वतन्त्रतामा बढ्दो तनावको बारेमा बोलेका छन्, र यस हप्ताको अन्तर्वार्तामा आफ्नो चिन्ता दोहोर्याए।

“धेरै युवाहरू सहित, धेरै मानिसहरू, मलाई माफ गर्न चाहन्छु, अभिव्यक्ति स्वतन्त्रतामा प्रतिबन्धहरू प्रायः राम्रो विचार हो भन्ने धारणा बनाएका छन्। जबकि, निस्सन्देह, अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताको सम्पूर्ण बिन्दु यो हो। तपाईं सहमत नहुने भाषण गर्न अनुमति दिनुपर्छ, “उनले भने।

(यो कथा NDTV कर्मचारी द्वारा सम्पादन गरिएको छैन र एक सिन्डिकेटेड फिड बाट स्वतः उत्पन्न छ।)