एक शताब्दीको सबैभन्दा घातक अमेरिकी जंगलमा लागेको आगोले नष्ट गरेको भोलिपल्ट माउ मा समुद्र तट समुदाय911 कलहरूको ब्यारेज रोकिएन: बेपत्ता व्यक्तिहरू, अलपत्र परेका परिवारका सदस्यहरू र खाना वा पानी बिना फसेका अलमलमा परेका पर्यटकहरूको रिपोर्टहरू प्रत्येक केही मिनेटमा आपतकालीन लाइनहरू प्रज्वलित गर्थे, नयाँ आगो सुरु भएको र पुरानाहरू ब्याक अप भड्किएको रिपोर्टहरूसँग मिलाएर।

अगस्ट 9 को बिहान र दिउँसो 911 रेकर्डिङहरू सार्वजनिक रेकर्ड अनुरोधको प्रतिक्रियामा माउ पुलिस विभागले जारी गरेको कलहरूको तेस्रो ब्याच थियो। तिनीहरूले देखाउँछन् कि कसरी पहिलो प्रतिक्रियाकर्ताहरू र आपतकालिन प्रेषकहरू – जसमध्ये धेरैले पहिले नै लामो घण्टा काम गरिसकेका थिए जुन सम्भवतः उनीहरूको जीवनको सबैभन्दा कष्टप्रद अनुभव थियो – सीमित कर्मचारीहरू र द्वारा बाधा परेको थियो। व्यापक संचार विफलता।

धेरै कल गर्नेहरूले बिहानैभरि 911 मा सम्पर्क गर्न नसकेको आफन्त वा साथीहरूको स्वास्थ्य जाँचको लागि सोधे। केही क्षेत्रहरूमा सेल संचार अझै पनि कम थियो। अधिकारीहरूले मानिसहरूलाई बेपत्ता व्यक्ति रिपोर्टहरू फाइल गर्नको लागि गैर-आकस्मिक प्रहरी नम्बरमा कल गर्न वा पुलिसले रेड क्रस र अन्य स्वयंसेवकहरूसँग जाँच गर्न भनेका छन् जसले आश्रयहरूमा खाली व्यक्तिहरू दर्ता गरेका थिए।

तर नोनइमर्जेन्सी लाइनमा पुग्न नसक्ने कल गर्नेहरू ९११ मा फर्किए।

‘मेरो घर आगलागी क्षेत्रमा लहैनामा छ। र, मैले मेरो श्रीमानलाई सम्पर्क गर्न सकेको छैन। के मैले कसैलाई घरबाट ड्राइभ गराउन सक्ने कुनै उपाय छ?” दिउँसो १ः३० बजेपछि एउटी महिलाले सोधिन्

बिहान करिब ९:४५ मा अर्का फोन गर्नेले आफ्नी श्रीमती हराएको खबर दिए ।

“उनी लहैनामा हुनुपर्छ। उनी हिजो काममा गइन्, “कलरले एक प्रेषकलाई भने।

एउटा घटनामा, एक 911 कलरले रिपोर्ट गरे कि आफ्नो 15 वर्षीय छोरा हराएको परिवारलाई “बेवास्ता गरिएको” थियो।

प्रत्येक पटक अपरेटरको जवाफ एउटै थियो। आपतकालीन प्रतिक्रियाकर्ताहरू सक्षम भएनन् हराएका मानिसहरू खोज्न मद्दत गर्नुहोस् किनभने तिनीहरू अझै पनि सबैलाई सुरक्षित स्थानमा ल्याउने प्रयास गरिरहेका थिए, अझै पनि हटस्पटहरू काम गरिरहेका थिए र आगोमा प्रतिक्रिया दिइरहेका थिए। त्यहाँ घर जाँच वा कल्याण जाँच गर्न पर्याप्त अधिकारीहरू थिएनन्, तर धेरैजसो सहरलाई आश्रयस्थलमा सारिएको थियो।

तिनीहरूले कलरहरूलाई सेलफोन सञ्चारहरू फर्किनको लागि पर्खन र कुनै आपतकालीन लाइन प्रयास गरिरहन भने।

“म साँच्चै माफी चाहन्छु, म अहिले तपाईलाई यति मात्र दिन सक्छु,” एक अपरेटरले भने।

माउ काउन्टी र पुलिस अधिकारीहरूले तुरुन्तै शनिबार टिप्पणी खोज्ने सन्देशहरूको जवाफ दिएनन्।

लाहैना आगलागीका कारण एक सय जनाको ज्यान गएको थियो र हजारौं बाँचेकाहरू विस्थापित भएका थिए किनभने उनीहरूको घरहरू ध्वस्त वा नराम्ररी क्षतिग्रस्त भएका थिए।

कलरहरू 911 मा फर्किए जब जानकारी दुर्लभ थियो वा जब उनीहरूले विरोधाभासी जानकारी सुने।

मुठीभर बासिन्दाले लहैना बाइपास फेरि खोलिएको छ कि भनेर सोध्न फोन गरे, उनीहरूले रेडियोमा यो यातायातका लागि खोलिएको घोषणा सुनेका थिए। आपतकालिन प्रेषकहरूले बारम्बार गलत जानकारीलाई तल राखे।

बिहान सबेरै प्रेषकहरूले केही फोन गर्नेहरूलाई एयरपोर्ट कसरी जाने, वा कुन सडकहरू खुला छन् भनेर सोध्दै, लाइन आपतकालिनका लागि मात्र हो भनेर हप्काए।

एक जना फोन गर्नेले कसरी आफू र उनको परिवारलाई बाहिर निकाल्ने क्रममा एक वृद्ध दम्पतीलाई लाहैनाबाट बाहिर निस्कन मद्दत गर्न समातेको पुन: बताए। तर श्रीमान् आफूसँगै गएको र श्रीमती काकासँग गएको भन्दै उनीहरूले दम्पतीलाई पुनर्मिलन गर्न एकअर्कालाई सम्पर्क गर्न नसकेको उनले बताए ।

“हामीलाई थाहा छैन उसलाई के गर्ने,” कल गर्नेले भने।

“तपाईले उसलाई आपतकालीन आश्रयहरू मध्ये एकमा ल्याउन सक्नुहुन्छ ताकि उसले आराम गर्न र पिउनको लागि केहि पाउन सकून्,” प्रेषकले उसलाई भने, संचार ब्याकअप भएपछि, त्यहाँका स्वयंसेवकहरूले उनकी श्रीमतीलाई खोज्न मद्दत गर्न सक्नेछन्।

प्रेषकहरू कहिलेकाहीं असम्भव परिस्थितिहरूको सामना गर्न बाध्य भए, मानिसहरूलाई आश्वस्त पार्ने प्रयास गर्दा पनि स्रोतहरू दुर्लभ थिए भन्ने थाहा थियो।

सहरको दक्षिणी राजमार्गमा हिंड्दै एक थकित लाहैना बाँचेकाले दिउँसो १ बजे अघि मद्दतको लागि फोन गरे।

“हाम्रो घर सबै जलेको छ र सबैजना मात्र हामीलाई पार गर्दैछन्। हामी यहाँ मरिरहेका छौं। हामी 12जस्तै छौं, सबै पालीको साथमा हिंड्ने जस्तो छ, “उनले होनोपिलानी राजमार्गको तटीय, चट्टानको भागको लागि उपनाम प्रयोग गर्दै भने। उनले गर्मीको थकानले मर्ने डर लागेको भन्दै समूह उठाउन कसैलाई सोधे।

प्रेषकले भने कि उनीहरूलाई लिनको लागि कुनै बसहरू छैनन्, तर उनीहरूलाई आवश्यक परे एम्बुलेन्स पठाउन सकिन्छ।

बिहान ११ बजे अघि, अर्को टापुबाट कसैले घर र सवारी साधन गुमाएका तर जलेको सहरबाट टाढा पहाडमा भागेका लाहैनाका बासिन्दाहरूको तर्फबाट फोन गरे।

“उनको श्रीमान् र उनीहरूका दुई बच्चाहरू र त्यसपछि केही छिमेकीहरू छन्,” कल गर्ने व्यक्तिले भने। समूह आगोबाट सुरक्षित थियो, तर खाना र पानी थिएन र बाहिर निकाल्ने कुनै उपाय थिएन।

“म अग्नि विभागलाई थाहा दिनेछु,” प्रेषकले भने, “तर हामीसँग स्रोतको कमी छ। र तिनीहरूले के गर्न सक्छन् भनेर हेर्न जाँदैछन्। ”

त्यो बिन्दुमा, दमकल टोलीहरूले अझै पनि लाहाइनाको धेरै भागलाई ध्वस्त पारेको आगो निभाउने प्रयास गरिरहेका थिए, साथै कुला र किहेई सहरहरूमा र वरपरका अन्य तीनवटा आगो निभाउने प्रयास गरिरहेका थिए। ती आगो नजिकै बस्ने मानिसहरूले आ-आफ्ना घरमा आगो लागेको रिपोर्ट गरिरहे लहैनामा जस्तै आगो बलिरहेको थियो।

एउटा अवस्थामा, एक 911 कलरले उनीहरूको सम्पत्तीमा आगो र हटस्पटहरू देखेको र तिनीहरूलाई बगैंचाको नलीको साथ बाहिर निकाल्ने प्रयास गरेको रिपोर्ट गर्यो जुन चाँडै दबाब हराउँदै थियो। अर्कोले रिपोर्ट गरे कि उनका श्रीमान् र छोरा माउईको अपकन्ट्री क्षेत्रमा उनीहरूको खेतमा लागेको आगोसँग लडिरहेका थिए, तर उनीहरूलाई हेलिकप्टरबाट मद्दत चाहिने डर थियो।

केही क्षेत्रहरू अझै पनि सम्भावित खतरनाक डाउन बिजुली लाइनहरूसँग बिन्दु थिए। बिहान धेरै पटक फोन गर्ने एक व्यक्तिले कुला क्षेत्रमा उनको घरमा लाइनहरू स्पार्किङ र धुम्रपान भइरहेको र उनी र उनको श्रीमानले विद्युत् बन्द गर्न असमर्थ भएको बताए। उनीहरूले अन्ततः पावर कम्पनीमा काम गर्ने साथीको सहयोगमा त्यसो गरे।

फोन गर्नेहरूलाई कहिलेकाहीं आफ्नो निराशा नियन्त्रण गर्न समस्या थियो। अघिल्लो दिन बिजुली जाँदा आफ्नो परिवारले रिसोर्ट छोडेर गएको भन्दै एक महिलाले रुँदै फोन गरिन् ।

“हामी हाम्रो कारमा सुत्यौं। हामी होटलको कब्जा पाउन सक्दैनौं। मेरो औषधि, मेरो कारको चाबी, सबै कुरा त्यहाँ छ। मेरो बच्चालाई अटिजम छ। उनको औषधि त्यहीँ छ । मलाई के गर्ने थाहा छैन, “उनले भनिन्।

प्रेषकले महिलाको छोराको लागि एक औषधि पठाउने प्रस्ताव राखे र उनको डाक्टरलाई प्रिस्क्रिप्शनमा बोलाउन प्रयास गर्न सुझाव दिए। तर लहैनामा कसैलाई पनि फिर्ता नदिइएको उनले बताइन् ।

साइन अप EL PAÍS USA संस्करणबाट थप अंग्रेजी-भाषा समाचार कभरेज प्राप्त गर्न हाम्रो साप्ताहिक न्यूजलेटरको लागि