म्याथ्यू प्लम्ब लेख्छन्: मैले यो लेखको भावना बुझेको छु (“अल्बानीजको भाँचिएको कर वाचाले अर्को चुनावी अभियानमा बन्दुक चलाउँछ”) तर म निष्कर्ष संग दृढ असहमत छु।

हो, लिबहरू चिच्याइरहेका हुनेछन् “भटेका वाचाहरू!” समयको अन्त्य सम्म (वा तिनीहरूको अर्को चुनाव जित, जुन चाँडो हुन्छ – पहिलेको आशा गरौं)। र मिडियामा तिनीहरूका सहयोगीहरू – जस्तै सबै तर क्रिकीएबीसी, एसबीएस र गार्जियन अष्ट्रेलिया – त्यो सन्देश विस्तार गरिएको सुनिश्चित गर्नको लागि जे आवश्यक छ खुशीसाथ गर्नेछ।

तर मलाई लाग्छ श्रमको रणनीतिक नाउसलाई यहाँ कम मूल्याङ्कन गरिएको छ। जनता, विगत ६ देखि १२ महिनाको मतगणना अनुसार, तेस्रो चरणको कर कटौती नीति कत्तिको खराब छ भन्ने कुरा बुझ्नको लागि वरिपरि आएको छ, र यसको संशोधन वा खारेजलाई ठूलो मात्रामा समर्थन गर्दछ। मलाई लाग्दैन कि अष्ट्रेलियालीहरूले LNP अभियानमा टोक्नेछन्; रिसाएका धेरै जसो जसरी पनि लेबरलाई भोट हाल्ने थिएनन्।

मलाई लाग्छ प्रधानमन्त्री एन्थोनी अल्बानीज, कोषाध्यक्ष जिम चाल्मर्स र एएलपीले चतुर जाल राखेका छन्। “हामीले सबैलाई धेरै पैसा दिएका छौं जसले यो कडा गरिरहेको छ,” मलाई लाग्छ तिनीहरूको योजना जान्छ। “ती विपरितहरू अझै पनि खर्चको जीवन संकटको समयमा शहरको शीर्ष छेउमा अरबौं फनेल गर्न चाहन्छन्।”

सु जेम्स लेख्छन्: हुनसक्छ यदि मिडियाले समझदार निष्कर्षमा बढी ध्यान दिए – किनभने आर्थिक स्थिति उल्लेखनीय रूपमा परिवर्तन भएको छ, नीतिमा परिवर्तन आवश्यक हुन सक्छ – र राजनीतिको “हेर, यो अर्को कुकुरको लडाई” पक्षहरूमा कम ध्यान दिन सक्छ, राम्रो नीति वास्तवमा हुन सक्छ। राम्रो राजनीति। तर मिडियाले देशको बहुसंख्यक जनताका लागि नीति राम्रो छ वा छैन भन्ने कुरामा चासो नदेखाउनेहरूका क्लिकबाइट “भटेको वाचा” टिप्पणीहरूको अधिकतम प्रयोग गर्न जोड दिन्छ।

श्रमको गल्ती पहिलो स्थानमा तीन कर कटौतीको चरणमा सहमत भएको थियो, तिनीहरूलाई परिवर्तन नगर्ने अहिले हामी धेरै फरक परिस्थितिमा छौं।

के कसैले विचार गरेको छ कि मतदाताहरू राजनीतिबाट “विक्षिप्त र विमुख” हुनुको एउटा मुख्य कारण राजनीतिज्ञहरूले आवश्यक परेको बेला नीति परिवर्तन गर्ने होइन, तर उनीहरूले देशको हितमा विरलै काम गर्ने र प्रायः सर्वोत्कृष्ट हितमा काम गर्ने गरेकोले हो। आफ्नो र आफ्ना दाताहरूको?

केनको अवस्थालाई लिएर जनता किन मिडियामा राजनीतिज्ञहरूमा जस्तै निराश छन् भन्ने एक उत्कृष्ट र निराशाजनक उदाहरण हो।

केरी ग्रान्ट लेख्छन्: रक्तपातपूर्ण समयको बारेमा!

रोबर्ट केर लेख्छन्: बर्नार्ड केनले जनतामा जनसांख्यिकीय परिवर्तन र त्यसपछिको मनोवृत्ति परिवर्तन, विशेष गरी महिला मतमा हुने परिवर्तनलाई विचार गरेनन्। (सम्पादकको नोट: केनले दुई दिन पछि यो लेखे: “कसरी श्रमको चरण तीन कर कटौती फ्लिपले महिलाहरूलाई बढी फाइदा पुर्‍याउँछ”।)

पीटर ब्यारी लेख्छन्: तीन चरणको कर कटौती परिमार्जन गर्ने दर्दनाक र चुनावी रूपमा भरिएको निर्णय समझदार छ। यसले निम्न आय भएका कामदारहरूलाई थप कर छुट दिन्छ जबकि अझै पनि माथिल्लो वर्गहरूलाई पर्याप्त लाभ दिइरहेको छ। धेरै चन्द्रमा अघि विशुद्ध राजनीतिक कारणले गरेका निर्णयहरू भन्दा वर्तमान परिस्थितिमा आधारित सही काम गर्न प्राथमिकता दिनुपर्छ।

हो, विपक्षीहरूले ठट्टा र चिच्याउने रमाइलो हुनेछ, तर के उसले फेरि सत्तामा पुगेमा यी परिवर्तनहरूलाई उल्टाउने अर्को चुनाव अघि पहल गर्नेछ? यसो नगर्नु पाखण्डी हुनेछ।

रे आर्मस्ट्रङ लेख्छन्: अल्बानीजको मुख्य चासो भनेको चुनावी वाचा तोड्नु र विपक्षी नेता पिटर डटनले तोड्नु हो। तर २०१३ को संघीय चुनावको पूर्वसन्ध्यामा, टोनी एबोटले शिक्षा, स्वास्थ्य, एबीसी, एसबीएस र पेन्सनमा कुनै परिवर्तन नगर्ने वाचा गरे। तिनले यी वाचाहरू मात्रै नभई अरू धेरै कुराहरू तोडेका छन्। गठबन्धनले 2013, 2016 र 2019 मा चुनाव जित्यो। स्पष्ट रूपमा, चुनावी वाचा तोड्दा मतपेटिकामा हारको ग्यारेन्टी हुँदैन।

रोजर कोलिन्स लेख्छन्: म आशा गर्छु कि जब परिस्थिति र तथ्यहरू बदलिन्छन् हामी सबै आफ्नो निर्णय परिवर्तन गर्न तयार हुनुपर्छ। मुद्रास्फीति र जीवनको लागत परिमाण र समय अवधिमा परिवर्तन भएको छ। यो पहिलेका निर्णयहरू – र वाचाहरू समीक्षा गर्ने र परिवर्तन गर्ने समय हो।

सान्ड्रा ब्राडली लेख्छन्: मलाई माफ गर्नुहोस्, तर म यो मामिडिया हिस्टेरिया बुझ्दिन। कुनै पनि वाचा तोडिएको छैन – चरण तीन कर कटौती हुन गइरहेको छ। त्यो समयको अर्थतन्त्रको आधारमा ती कर कटौती कसरी व्यवस्थित गर्ने भनेर सरकार जित्ने जो कोहीले सँधै रेमिटमा थियो।

के मिडियाले साँच्चै अस्ट्रेलियालीहरूलाई त्यो रक्तपातपूर्ण मूर्ख ठान्नुहुन्छ?

क्वीन्सल्याण्डमा अर्को चक्रवातको विनाश, गत वर्ष थप 500,000 मानिसहरूलाई आवासमा अझ बढी दबाब दिन मद्दत गर्न ल्याएको, र पागल शेयर बजार जस्ता चरण तीनको कर कटौतीको पुन: कन्फिगरेसनको बारेमा चिन्ता गर्नुपर्ने धेरै कुराहरू छन्। आर्थर होस् वा मार्था होस् भनी सोच्दैन। वा हुनसक्छ हामी यस तथ्यमा ध्यान केन्द्रित गर्न सक्छौं कि हामी विश्वभरका युद्धहरूको बीचमा छौं।

बेन रोज लेख्छन्: मलाई लाग्छ कि केन अझै पनि पीटीएसडीमा “सबै कुरामा ठूलो कर” पीडित छ र म वास्तवमै समानुभूति राख्छु। तर धेरैजसो अष्ट्रेलियालीहरू डुटनको बकवास निल्ने जति मूर्ख छैनन्। अल्बानीजले केवल “सबैले महत्त्वपूर्ण कर कटौती पाउनेछन्, विशेष गरी मुद्रास्फीति-प्रेरित बढ्दो आवास लागतहरूबाट पीडित भएकाहरूले तीन चरणको कटौती कानून बनाइएदेखि ग्रस्त छन्” भन्ने प्रभावको लागि शब्दहरूको सामना गर्नु पर्छ।

डोनाल्ड म्याक्लिन लेख्छन्: त्यहाँ तीन वैध बिन्दुहरू छन् केनले डाउनप्ले गरे।

पहिलो, गठबन्धनको तेस्रो चरणको कर नीतिको समर्थनमा अल्बानीजहरू सधैं महत्त्वपूर्ण थिए। विपक्षमा हुँदा उनले यसलाई समर्थन गरे किनभने यो प्याकेज कानून बनेपछि लागू भएको चरण एक र दुईसँग जोडिएको थियो। उसले सधैं आफ्नो स्थिति कहिल्यै परिवर्तन भएको छैन भन्यो – र उसलाई अझै पनि कानूनको रूपमा तेस्रो चरण मनपर्दैन, त्यसोभए किन यसलाई अहिलेको परिस्थिति अनुरूप संशोधन नगर्ने? संशोधन भनेको खारेज होइन । कसै-कसैले यसलाई कपाल विभाजित गर्ने रूपमा देख्न सक्छन् तर यो महत्त्वपूर्ण भिन्नता हो।

दोस्रो, पाँच वर्ष पहिले कर कानून बनाउनु मूर्खता थियो। हामीलाई थाहा थिएन कि मुद्रास्फीति, आदि, कति खराब हुनेछ।

तेस्रो, पॉल किटिंगको “कानून कानून” र जुलिया गिलार्डको “कार्बन कर” को विपरीत, धेरै करदाताहरूले अर्को आर्थिक वर्ष तिनीहरूको हातमा कडा स्म्याकरुहरू पाउनेछन् र 2025 मा डुटनलाई निर्वाचित गरेमा उनीहरूले कम पाउनेछन् भन्ने चुनावको लागि सम्झाइनेछन्। डुटनको स्क्वाकहरू तिनीहरू के हुन् भनेर देखाइनेछ र उसलाई “कुलीन वर्ग”सँग जोड्नेछ जुन उसले अहिले निन्दा गरिरहेको छ।

जर्ज कोरोसी लेख्छन्: हो, गठबन्धन सरकारको प्रस्तावित कर कटौतीको तेस्रो चरणलाई समर्थन गर्ने विपक्षमा श्रम प्रतिबद्धता अपरिपक्व र जोखिमपूर्ण थियो। कोभिड र युक्रेनमा भएको युद्धमा कुनै कारण थिएन। तर जब तथ्यहरू परिवर्तन हुन्छन्, के त्यहाँ कुनै अन्य तर्कसंगत कार्यहरू छन्?

जिम हन्ना लेख्छन्: किटिंगले आफ्नो “कानून कानून” कर कटौतीहरू परिवर्तन गर्दा 10 वर्ष भन्दा बढी समयदेखि श्रम सरकारमा थियो। जोन ह्युसनको जीएसटीबाट बच्न विशेष गरी 1993 मा पुन: निर्वाचित भएपछि श्रम बाहिरको बाटोमा थियो।

अल्बानीज, अर्कोतर्फ, आफ्नो पहिलो कार्यकालमा छ, यद्यपि एक सानो मार्जिन संग। यदि उसले पर्याप्त मतदातालाई वाचा तोड्नुको सट्टा वास्तवमा त्यसमा सुधार गरेको हो भनेर मनाउनको लागि उसले अहिलेसम्म प्रमाणित गरेको भन्दा राम्रो सेल्सम्यान हुन आवश्यक छ।

इयान ह्याम्पटन लेख्छन्: अल्बानीजले सही काम गरेको छ – यो राम्रो छ र कम र मध्यम आय कमाउनेहरूलाई मद्दत गर्नेछ जसलाई विश्राम चाहिन्छ।

तर संसदको जनमत संग्रहबाट आदिवासी आवाजको पाठ यो हो कि यसलाई पश्चिमी सिड्नी र बाहिरी मेलबर्नमा बेच्नुपर्नेछ – बाँकी मतदाताहरू यसको जन्मजात-राजनीतिक पदहरूसँगै अडिग छन्। यो अदालत र टिल्स र तिनीहरूका समर्थकहरूलाई मनाउन पनि महत्त्वपूर्ण छ। सम्भावित अल्पसंख्यक सरकारको लागि ती सिटहरूमा टाँसिएको टिल धेरै महत्त्वपूर्ण हुनेछ …

जोन बुशेल लेख्छन्: स्टेज तीन कर कानून स्कट मोरिसन र जोश फ्राइडेनबर्ग द्वारा रोपेको एक निन्दनीय टाइम बम थियो, र दुबै अब गएपछि यो उपयुक्त छ कि समय बम निष्क्रिय छ।

भावी सरकारलाई अप्ठ्यारो पार्ने गरी पाँच वर्ष पहिले करको मापन गर्ने कानून बनाउने निन्दा बाहेक, प्रगतिशील कर प्रणालीमा यसको विनाशकारी प्रभाव र फलस्वरूप असमानताको स्वाभाविक प्रतिकूल प्रभावमा कानून खराब थियो। तेस्रो चरण भनेको उदारवादीहरूले थोरै वा कुनै रिडिमिङ सुविधाहरू बिना आफ्नो राम्रो हिड प्रायोजकहरूलाई फाइदा पुर्‍याउने प्रयास थियो।

संसदमा तेस्रो चरणको मतदानमा श्रमलाई रोकिएको थियो किनभने निन्दनीय उदारवादी कार्यनीतिहरूले विपत्तिजनक चरण तीनसँग अघिल्लो चरणहरू जोडेका थिए। कम आम्दानीमा लाग्ने कर कटौती चरण एक र दुईमा मतदान नगरी श्रमले तेस्रो चरणको विरुद्धमा मतदान गर्न सकेन। लिबरलहरूले बनाएका कर उपायहरू श्रमलाई जालमा फसाउनको लागि निन्दनीय रूपमा जोडिएका थिए।

निस्सन्देह, प्रधानमन्त्री एन्थोनी अल्बानीजले तेस्रो चरणको विरोध गरेकोमा धेरै चाँडो नभन्नुमा गल्ती थियो। अल्बानीजले प्रगतिशील विचारधाराका समर्थकहरूबाट कानून खारेज नगरेकोमा आलोचनाको सामना गर्नुपरेको थियो। अल्बानीजले सुधारलाई बेवास्ता गर्दै उदारवादी नीतिहरू अँगालेका कारण धेरैले आफूले ठग चुनेको महसुस गरे।

श्रमिक सरकारको पक्षमा मतदान गरेका मानिसहरू अब सरकारी नीति मार्फत श्रमको पक्षमा मतदान गर्नेहरूले पुरस्कार पाउने नीतिहरू हेर्न चाहन्थे। तीन चरणको कर दरहरूमा मामूली परिवर्तनहरूले श्रमलाई मतदान गर्ने धेरै मध्यम आय कमाउनेहरूलाई फाइदा पुर्याउनेछ। साथै, मानिसहरूमा कम कर परिवर्तनहरूले हाम्रो प्रणालीमा प्रगतिशील दरहरू जोगाउन मद्दत गर्दछ।

मिडियामा विपक्षी र सहयात्रीहरूले आफ्नो ढोल बजाउन सक्छन् र “भटेका वाचाहरू” बारे आफ्नो दाँत किट्न सक्छन्, तर मतदाताले उदारवादीहरूले मन पराउने मोटा बिरालोको सट्टा योग्य घटकहरूलाई फाइदा पुर्‍याउने श्रम उत्पादन गर्ने श्रम नीतिहरूको प्रशंसा गर्नेछन्।