लेख सामग्री

म २२ वर्षभन्दा बढी समयदेखि ओटावा उपनगरमा बसेको छु। यो ठाउँ हो जुन म घर बोलाउँछु, जहाँ मैले मेरो परिवारलाई हुर्काएको छु, गतिविधिहरूको आनन्द उठाएको छु र साथीहरू बनाएको छु। म सधैं मेरो समुदायको एक सक्रिय भाग भएको छु, र अझै पनि छु, यो काम र/वा स्वयंसेवा मार्फत होस्।

मलाई प्रगतिशील मल्टिपल स्क्लेरोसिसको निदान नभएसम्म सबै राम्रो थियो। वर्षौंको दौडान, अशक्तता क्रमशः खराब हुँदै गइरहेको छ, जसले मेरो जीवनका सबै क्षेत्रहरूलाई असर गरिरहेको छ। दैनिक चुनौतीहरूको बाबजुद, म मेरो जीवनशैलीलाई मात्र होइन तर मेरो घरलाई पनि अनुकूल गर्दै अगाडि बढिरहेको छु, किनकि म यहीँ बस्न चाहन्छु।

लेख सामग्री

लेख सामग्री

यस असक्षमताले मेरो बाटोमा के छाँटकाँट गर्छ त्यसलाई अनुकूलन गर्ने भागको रूपमा, म अब घर हेरचाहमा भर पर्नु पर्छ, एक सेवा जसले निस्सन्देह, बाधाहरू सामना गर्न पनि प्रयास गरिरहेको छ – जस्तै अभाव र व्यक्तिगत समर्थन कार्यकर्ताहरूको उपलब्धता। भन्नु पर्दैन, त्यहाँ प्रणालीमा खाडलहरू छन्, खाली ठाउँहरू जसले मानिसहरूको मर्यादा खोस्छ। यदि ओन्टारियनहरूले सोच्दछन् कि उनीहरूलाई केही भयो भने उनीहरूलाई राम्रोसँग हेरचाह गरिनेछ, तिनीहरू दुःखी रूपमा गलत छन्।

भर्खरै, मैले बेलुका ५ बजे ओछ्यानमा सुत्ने प्रस्ताव गरेको होम केयर सर्भिसबाट एउटा कल आयो, स्तब्ध र रिसाएर, मैले अस्वीकार गरें, जस्तो कि उनीहरूले बेलुका ८ बजे सुत्ने समय प्रस्ताव गर्दा गर्छु। तिनीहरूको प्रतिक्रिया: तिनीहरूले सोचे कि म इन्कार गर्छु तर तिनीहरूले जसरी पनि प्रस्ताव गर्नेछन्। कम्तिमा यस पटक, प्रतिक्रिया आक्रोशको सासको साथ थिएन। यसले मलाई छोडिदियो, प्रायजसो केसमा, अन्तिम-मिनेट प्लान B खोज्नु परेको छ। अहिलेसम्म, म यस्तो योजना B पाउँदा धेरै भाग्यशाली छु तर यो भाग्य समाप्त हुने दिनको डरमा बाँचिरहेको छु।

किनभने तिनीहरूले मलाई केही प्रस्ताव गरे, जतिसुकै मूर्खतापूर्ण, अव्यावहारिक वा अमानवीय पनि, होम-केयर सेवाले ओन्टारियो सरकारले अपाङ्गता भएका वा वृद्ध व्यक्तिहरूलाई घरमा राख्ने रणनीतिको दाबी गरेको आफ्नो अंश पूरा गरेको छ। यो हाम्रो भत्किएको घर हेरचाह प्रणालीको एउटा उदाहरण मात्र हो।

लेख सामग्री

म एक सक्रिय 50-केही-वर्षको उमेरमा मेरो बारेमा मेरो सबै बुद्धिहरू छन्। मसँग पारिवारिक जीवन, साथीहरू, रुचिहरू र गतिविधिहरू छन्। म चलचित्रहरू, कन्सर्टहरू, राम्रो खाना, राम्रो संगत र कहिलेकाहीं, केवल एक शान्त रातको आनन्द लिन्छु। मसँग मेरा साथीहरू र समुदायमा ठूलो योगदान गर्न धेरै छ। फरक यति हो कि म सक्षम छैन। म ह्वीलचेयरमा बाँधिएको छु र दैनिक जीवन कार्यहरूमा मद्दत चाहिन्छ।

मेरो शारीरिक अवस्थाको नतिजाको रूपमा, मेरो जीवन पहिले नै कर लगाइएको र संरचित छ, एक कठोर वास्तविकता जसमा मैले अनुकूलन गर्नुपर्छ। हरेक दिन एउटा चुनौती हो, जसलाई म आफ्नो गरिमा र हास्यको भावना राख्ने प्रयास गर्दै सकारात्मक रूपमा सामना गर्ने प्रयास गर्छु। तर पक्कै पनि म साँझ ५ बजे वा बेलुका ८ बजे सुत्नुपर्दैन। म कुनै सक्षम-शरीर भएको वयस्कलाई थाहा छैन जसले गर्छ। म मेरो शयनकक्षमा टेलिभिजन स्थापना नगरी, डायपर लगाएर र ओछ्यानमा कम्तिमा 13 घण्टा बिताएर रातको 10 बजेको समाचार हेर्न सक्षम हुनुपर्दछ किनभने अर्को PSW, अप्रत्याशित परिस्थितिहरू विचाराधीन छ, लगभग 8:30 बजे आइपुग्छ। am

सुसमाचार यो हो कि न्यूरोलोजिस्टले मलाई यो अशक्तताले मलाई मार्ने छैन भनेर आश्वासन दिन्छ। नराम्रो खबर यो हो कि यो भाँचिएको प्रणाली मात्र हुन सक्छ – यदि शारीरिक रूपमा होइन, कम्तिमा भावनात्मक रूपमा। केही त गर्नैपर्छ ।

मार्टिन रिचर ओटावामा बस्छ।

लेख सामग्री